Als klein meisje las ik stiekem boeketromans. Ik las ze in bed, als mijn ouders dachten dat ik lag te slapen, onder de dekens met een bedlampje. Ik weet eigenlijk niet waarom ik ze stiekem las. Ik had ze niet zelf gekocht, ik moet ze ergens van een plank of nachtkastje hebben gepakt, dus er was ten minste een iemand in huis die ze ook las. Ervan uitgaande dat dat een vrouw was, oud genoeg bovendien om zelf boeken te kopen, moet dat mijn moeder zijn geweest.
Het is officieel: mijn boek staat aangekondigd in de catalogus van Lebowski. In september volgend jaar moet Vrouwen & seks in de winkel liggen, met interviews waarin vrouwen over hun seksleven vertellen en essays over onder andere de seksuele bevrijding, slut shaming, lust, korte rokjes en strakke billen, BDSM en de vraag of mannen nog steeds van Mars komen en vrouwen van Venus.
Afgelopen dinsdag zag ik de film Three Generations, over een jongen die is geboren in een meisjeslichaam en daar wanhopig graag vanaf wil. De film vertelt over zijn worstelingen, maar ook over die van zijn moeder, die moeite heeft om afscheid te nemen van het idee dat haar kind een dochter is, en van zijn lesbische grootmoeder, die gruwt van het idee dat haar kleindochter geen borsten meer zal hebben en niet begrijpt waarom ze niet ‘gewoon een lesbienne’ kan zijn.
De film was niet bijzonder diepgaand en er valt een hoop af te dingen op de manier waarop een drama zo groot als dat van een transgender tiener in een romantische feelgoodfilm wordt gepropt, maar toch moest ik huilen toen hij was afgelopen. Om dezelfde reden als waarom ik zo gegrepen werd door De Argonauten van Maggie Nelson. In deze memoires schrijft Nelson over haar liefde voor en met Harry Dodge, een genderfluïde transgender met wie ze trouwt en een kind krijgt en een leven gaat leiden dat voor hen normaal is, maar voor de buitenwereld niet. Ze schrijft prachtige zinnen die ik soms wel drie keer moest herlezen om de waarheid ervan tot me door te laten dringen – zoals:
“I told you I wanted to live in a world in which the antidote to shame is not honor, but honesty.”
En:
“I feel I can give you everything without giving myself away.”
Maar wat me het meeste raakte aan De Argonauten was dat het uiteindelijk niet alleen gaat over transgenders en mensen die er een radicaal onorthodoxe levensstijl op nahouden. Het gaat over iedereen. Iedereen althans die wil zijn wie hij of zij of welk voornaamwoord dan ook is, zonder hierop te worden afgerekend door de buitenwereld. En zijn we dat niet allemaal?
Drie weken geleden was ik in New York. Ik was er nog nooit geweest. Ik vond het er niet zo geweldig als iedereen, walgde van alle heb- en vetzucht, maar één ding vond ik er tof: de intellectuele vibe die er hing. Die is moeilijk te omschrijven, maar als het moet dan lijkt ze nog het meest op de essaybundels die in stapels opgetast liggen in de Strand Bookstore: genuanceerd, intelligent, ruimdenkend, humaan, grappig. Hoopgevend vooral. Toen ik in NYC rondliep, was ik er net als iedereen van overtuigd dat Clinton zou winnen. Niet omdat zij nou zo goed was, maar omdat het alternatief dat beslist niet was.
Een week later was ik een paar dagen in Washington, Pennsylvania. In dat kleine provinciestadje was men er nog niet zo zeker van dat Clinton zou winnen. Het gros hoopte van niet.
Ehm. Het wordt me zo vaak gevraagd, als vrouw, als journalist, als feminist, en nog steeds weet ik nooit zo goed wat ik moet antwoorden. Allereerst omdat ik niet zo veel vind van Lena Dunham. Ik weet dat ze Girls heeft bedacht en gemaakt en ik heb verschillende keren geprobeerd om me in die serie te verdiepen. Meestal haakte ik af bij de zoveelste zielloze seksscène of bak ijs die verongelijkt werd leeggegeten omdat iemand Hannah Horvath niet serieus nam of vond dat ze andere kleren aan moest trekken. Ik weet ook dat Dunham door velen als briljant wordt gezien, als een moderne feminist die een hele meute meisjes de barricaden op heeft gekregen. Misschien mis ik iets, maar ik zie niet zo goed hoe – en waarom ik dat briljant zou moeten vinden.
Het ging nog nooit zo veel over seks als nu. We twitteren erover, schrijven erover in de krant, we schrijven er hele boeken over. Jij ook, zegt mijn lief, daarom lijkt het nu alsof het ineens meer over seks gaat. Misschien heeft hij gelijk. Sinds ik ben begonnen met mijn research voor Het seksleven van de Nederlandse vrouw, zie ik alleen maar boeken over vrouwen en seks. Ik ben nu in New York en ontmoet de ene na de andere schrijfster die een boek heeft geschreven over seksmythes, sexpectations, BDSM, orgies op Burning Man en hoe je als vrouw moet bewegen in dit tijdperk waarin normen en vrijheden opnieuw lijken te verschuiven. Ik voel me een beetje alsof ik zwanger wil worden en alleen maar zwangere vrouwen op straat zie. En toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat seks daadwerkelijk trending is.
Even iets anders dan vrouwen, seks en Beyoncébillen. Terwijl we massaal in de ban zijn van een strak, sorry gezond lijf, is opnieuw de discussie geopend over euthanasie. Mogen we er wel of niet de brui aan geven als we vinden dat het genoeg is geweest? Dit vind ik ervan.
Mijn moeder was een van de moedigste mensen die ik ken. Ik zie nog voor me hoe ze me kwam vertellen dat ze ziek was. Mijn vader en zij maakten met de camper een rondgang langs hun vier kinderen, ik was de tweede bij wie ze in de straat parkeerden. Kom even zitten, zei mijn moeder toen ik die camper binnen stapte, en ik ging op de bebloemde bank naast haar zitten. Ik vreesde slecht nieuws – ze kwamen nooit zomaar een nachtje en ze had al maanden last van haar rug. Ik was bang dat ze in een rolstoel moest. Maar toen zag ik haar gezicht en ik wist dat het veel erger was dan dat. Ga je dood, vroeg ik, en ze knikte.
Het is officieel: mijn boek staat aangekondigd in de catalogus van 
