Voor Vogue interviewde ik Zadie Smith. De Brits-Jamaicaanse schrijver wordt wereldwijd bejubeld om haar romans, waarvan onlangs de vijfde verscheen: Swing Time, een wervelend verhaal over dansen, roem, talent en vrouwenvriendschap. Zadie (die om dubieuze reden ‘Zadie’ wordt genoemd en geen ‘Smith’) wordt ook geroemd om haar stijl en uiterlijk. Als een van de weinige schrijvers wordt ze uitgenodigd voor het Met Ball en fashion week en heeft ze een soort coolfactor die ook buiten de literaire wereld een ster van haar maakt.
Nu moet ik zeggen, nadat ik een uur lang tegenover haar mocht zitten in de bibliotheek van het Ambassade Hotel in Amsterdam: ze is ook adembenemend mooi. Niet op een gepolijste Hollywood-manier, maar op een intrigerende, ongrijpbare manier die alles te maken heeft met hoe ze praat (kalm, zonder ehs en ahs, op een lage, ritmische toon die haar verleden als jazz-zangeres verklaart), hoe ze kijkt (afwachtend, afwijzend, veelal afgewend – deze vrouw heeft niets van het please-gedrag waar zo veel vrouwen last van hebben), en vooral wat ze zegt (intelligente bespiegelingen waar ze geen seconde over hoeft na te denken, alsof haar hoofd vol zit met laatjes die ze allemaal kan opentrekken om over willekeurig welk onderwerp een antwoord te geven dat lang en zinnig is als een essay).
Continue Reading
Maandag was ik op een lingeriebeurs in Parijs. Er liepen vrouwen in jarretels tussen mannen in pak. Er waren stands met kanten behaatjes en ragfijne slips die hun glans verloren aan het hardboard. Er waren verkoopsters op damesleeftijd aan plastic tafels met koekjes. En Karl Marx was er. In mijn hoofd, waar hij bij elke string herhaalde wat hij anderhalve eeuw geleden al zei: de vooruitgang van een maatschappij meet je af aan de sociale positie van vrouwen. Als dat zo is Karl, antwoordde ik, dan denk je nu vast hetzelfde als ik. De vooruitgang van de maatschappij lees je af aan heur lingerie.
