Elke maand geef ik in Vogue mijn boekentips. Vanaf nu zal ik deze ook op deze site geven. Dus stay tuned. Ik begin met terugwerkende kracht – deze eerste aflevering bevat mijn tips van september vorig jaar: Leïla Slimani, Sara Novic en Alexandria Marzano-Lesnevich.
The Fact of A Body van de Amerikaanse debutant Alexandria Marzano-Lesnevich was afgelopen maanden talk of the town in Britse en Amerikaanse media. Het werd een ‘true crime masterpiece’ genoemd en vergeleken met Truman Capotes klassieker In Cold Blood. Alexandria gaat op een advocatenkantoor werken en stuit daar op de dossiers van Ricky Langley, die in 1992 ter dood werd veroordeeld voor de moord en het misbruik van de zesjarige Jeremy Guillory. Alexandria is fel gekant tegen de doodstraf, maar als ze in de Langley-affaire duikt, begint haar overtuiging te wankelen. Niet in de laatste plaats omdat de zaak haar confronteert met haar verleden: haar opa heeft haar vroeger misbruikt, iets wat door haar ouders gevoeglijk onder het tapijt is geveegd. Marzano-Lesnevich weefde de twee waargebeurde verhalen samen tot een ingenieuze roman die je niet meer loslaat – nooit meer.
Wie het mooist valt van de Amerikaans-Kroatische Sara Novic is een prachtige roman over de oorlog in Joegoslavië. Dat klinkt misschien als een contradictio in terminis, maar Novic koos het perspectief van een meisje van 10, en dat maakt de blik op een oorlog des te aangrijpend. Daarbij heeft Novic precies de goede toon gevonden om het schrijnende woorden te geven. Misschien speelt haar doofheid hierin een rol – zoals ze zelf vertelde in The Guardian vond ze als kind troost en gezelschap in boeken wanneer de luide wereld te overweldigend voor haar werd. ‘Ik schreef notitieboekjes vol met dingen die ik niet hardop durfde te zeggen.’ Of het aan deze leerschool ligt of aan aangeboren talent: haar stijl is even sober als ontroerend, en bij vlagen poëtisch. Zoals wanneer het meisje van 10 groot is en een deels op leugens gebaseerd leven in Manhattan leidt, en beseft dat: ‘Als je alles verliest wat je liefhebt, dan voelt de rest van de wereld een beetje leeg.’
De Frans-Marokkaanse schrijver Leïla Slimani won vorig jaar de prestigieuze Prix Goncourt voor haar tweede roman Chanson douce, die nu in Nederlandse vertaling verschijnt onder de titel Een zachte hand. Laat je niet misleiden door de titel: dit verhaal is allesbehalve zacht. Al op de eerste bladzijde wordt duidelijk dat er twee kinderen zijn vermoord, door de oppas. Op de pagina’s hierna ontrafelt Slimani de toedracht van het drama: drukke levens voor beide ouders, torenhoge ambities en een onmisbare oppas van wie ze eigenlijk niet meer willen weten dan dat ze het huishouden draaiende houdt. Een psychologische thriller met de nadruk op psychologisch – wurgend herkenbaar voor iedere ouder die worstelt met die eeuwige stress om alle ballen in de lucht te houden, en de sluimerende angst om daarbij misschien essentiële dingen over het hoofd te zien.
Maartje Laterveer 